Για τον άνθρωπο που δεν έχει διαμορφώσει την ταυτότητα του και δεν έχει καλλιεργήσει την επίγνωση του εαυτού του, είναι πολύ εύκολο να πιστέψει ότι του πουν οι άλλοι πως ισχύει για τον ίδιο όσο καταστροφικό κι αν είναι. Μαθαίνει να ζει μεσω των δοσμένων που ποτέ δεν αμφισβήτησε και δέχεται παθητικά ότι μοιάζει αληθινό. “Όπου φυσάει ο άνεμος πάω” σφυρίζει ο ήρωας στην σουρεαλιστική ταινία μικρού μηκους του Β. Κεκατου “Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν” και όντως αυτό κάνει, πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος και δεν προβάλλει καμία αντίσταση όταν τον ενημερώνουν πως έχει πεθάνει. Δέχεται συλλυπητήρια για τον εαυτό του και η μόνη του έγνοια είναι να σώσει τα καναρίνια του πριν φυγει. Φτάνοντας ο ίδιος στην κηδεία του, η διαδικασία είναι τόσο τυπική αφού είναι ήδη νεκρός. Συμβολική η ταινία, μιλάει για τους ανθρώπους που ζουν σαν να έχουν φύγει ήδη, δηλαδή δεν ζουν. Μας υπενθυμίζει πως το νόημα στη ζωή μας αν δεν το δώσουμε εμείς, θα το δώσουν άλλοι, και δεν υπάρχει πιο πραγματικός λόγος από αυτόν για να αποκτήσει κάποιος θάρρος και να εκτιμήσει τον εαυτό του ως τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή του.
Ηλιάνα Χρυσικάκου
Ψυχολόγος Συστημική Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια