Τραυματισμένοι έφηβοι εγκλωβισμένοι σε ζωές ενηλίκων, που ενώ μπορεί να έχουν εντοπίσει τι τους δυσκολεύει στον τρόπο που σχετίζονται, αρνούνται να ξεβολευτούν και να αφήσουν πίσω το ρόλο που τους δόθηκε στην οικογένεια. Έτσι, συνεχίζουν να δίνουν μάχες ανεξαρτησίας και στην ενήλικη ζωή και να εναντιώνονται στους “περιορισμούς”, όπως θα έκαναν στα δεκαπέντε. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εγωκεντρισμό τους και να συνδεθούν συναισθηματικά σε αγαπητικές σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης και φροντίδας, μέσα στις οποίες παράγεται η πραγματική ελευθερία των συντρόφων.
Αν ποτέ σχετιστούν θα είναι επιφανειακά και στη δυσκολία θα αποδειχτούν λίγοι, καθώς θα δουν τον άλλο και τα προβλήματα του ως ένα ακόμα βάρος από το οποίο έχουν να ξεφύγουν. Καταδικάζοντας τον εαυτό τους στη μοναξιά, οι σχέσεις είναι απειλή, ο άλλος εχθρός των κεκτημένων.. Τελικά, η τόσο πολύτιμη ελευθερία τους μετατρέπεται σε μια περιοριστική φυλακή που δεν χωράει κανέναν άλλο πέρα από τους ίδιους..
Αναλαμβάνω την ευθύνη μου στην ενήλικη ζωή, δεν σημαίνει μόνο υπερασπίζομαι αυτά που κάποτε με έσωσαν από ότι με πλήγωσε, αλλά οτι επιθυμώ περισσότερα και καλύτερα για τον εαυτό μου..
Ηλιάνα Χρυσικάκου
Ψυχολόγος
Συστημική Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια