Όταν συναντηθήκαμε θεραπευτικά ήταν λίγο πριν γίνει 50 χρόνων, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή της, όπου μετά από πάρα πολλά χρόνια που έτρεχε πίσω από τη ζωή της για να την προλάβει, είχε βρεθεί μόνη και χωρίς δουλειά, γεμάτη ενοχές που δεν ήξερε προς τα που να πάει. Για εκείνη που η ζωή της ήταν μια συνεχής προσπάθεια να αποδείξει πόσο δυνατή είναι και πόσο καλά τα καταφέρνει, το να βρεθεί μόνη με τον εαυτό της χωρίς σχέδιο για τη συνέχεια φάνταζε καταστροφικό και τον τιμώρησε με βούλιαγμα και παραίτηση.
Μετά την αρχική αμφισβήτηση για το αν μπορώ εγώ που είμαι τόσο νεότερη να τη βοηθήσω, δεσμεύτηκε στη διαδικασία όταν κατάλαβε πόσο διαφορετική είναι η προσμονή από την ανυπομονησία και πως το να παίρνουμε το χρόνο μας δεν σημαίνει αδυναμία αλλά επαναπροσδιορισμό. Μπόρεσε τότε να πενθήσει για την ανεμελιά που στερήθηκε από τον ρόλο που είχε στην οικογένειά της να υπερασπίζεται συνεχώς τη διαφορετικότητά της, να καταλάβει γιατί ενώ επιθυμούσε να σχετίζεται αυθεντικά, το έκανε με ένα τρόπο επιφανειακό και γιατί τα κλεισίματα των σχέσεων της γίνονταν κάπως άγαρμπα.
Η θεραπευτική μας σχέση την έκανε να επιθυμήσει την αμοιβαιότητα και την καθαρότητα και στις άλλες σχέσεις της ζωής της και να εμπιστευτεί τον εαυτό της πως έχει να κερδίσει από τη φροντίδα του ενώ θα επιθυμεί περισσότερα και καλύτερα. Στην τελευταία μας συνεδρία μου είπε πια πόσο σπουδαίο μάθημα ήταν για εκείνη η συμπόρευσή μας και με έκανε να σκέφτομαι πόση ελευθερία κατακτάμε όταν δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να εμπιστευτεί όχι μόνο τα προχωρήματά του αλλά και τις αποσταθεροποιήσεις του.
Ηλιάνα Χρυσικάκου
Ψυχολόγος – Συστημική Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια