Πόσο άραγε καταφέρνουμε να εκτιμήσουμε τη μοναχικότητά μας και να τη διαχωρίσουμε από τη μοναξιά, ώστε να την προστατεύσουμε και να μην την ξοδεύουμε; Πόσο έχουμε καταγράψει τη συντροφιά ως μια ευκαιρία για περαιτέρω γνωριμία πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τον άλλο, ώστε να μην την αποζητάμε από ανάγκη αλλά από επιθυμία; Με ποια κριτήρια επιλέγουμε τη συντροφιά; Έχουμε κριτήρια ή αφήνουμε τους άλλους πάντα να μας επιλέγουν ή να μας απορρίπτουν;
Αν φροντίσουμε τη μοναχικότητά μας σαν ένα κήπο που μέσα του καλλιεργούμε πολύτιμα άνθη, μόνο οι αληθινές συντροφιές θα έχουν πρόσβαση σε αυτή, φέρνοντας μαζί τα δικά τους πολύτιμα λουλούδια από τους δικούς τους φροντισμένους κήπους.
Ηλιάνα Χρυσικάκου
Ψυχολόγος Συστημική Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια